Met haar vorige thriller, Slaap zacht (The House of Books, 2006), bewees Lisa Jackson al dat ze met een goed en spannend verhaal en interessante personages angstgevoelens bij de lezer kan vasthouden tot het einde. De zevende hoofdzonde is volgens hetzelfde stramien opgebouwd, met o.m. ook een seksuele toenadering tussen beide hoofdpersonages. Op psychologisch vlak is het boek echter nog beter onderbouwd.

Twintig jaar geleden zag Baby Gastank als kind hoe haar moeder sprong of viel door het venster van een psychiatrische kliniek in de nabijheid van New Orleans. De dramatische gebeurtenis van haar moeders dood heeft ze nooit echt verwerkt, en ze worden weer levendiger wanneer het ondertussen sinds jaren gesloten ziekenhuis afgebroken zou worden. Het ooit prachtige gebouw met zijn indrukwekkende gevel heeft een gevarieerde geschiedenis achter de rug, werd niet gespaard van schandalen en werd beheerd door een katholieke nonnenorde.

Abby, een zelfstandige fotografe, wil eindelijk met het verleden breken, zet haar afgelegen huis te koop en is van plan met haar kat en hond naar de Oostkust te verhuizen. Maar dan wordt haar ex samen met een eerstejaarsstudente vermoord teruggevonden in een hut in de Bayou. De moordenaar heeft een scène opgezet om het op een moord en zelfmoord te doen lijken, maar op een dusdanige amateuristische wijze dat het voor de politie vrijwel meteen duidelijk is dat het om een dubbele moord gaat. Omdat haar gewezen man een echte hufter was, die haar publiekelijk in zijn radioprogramma de mantel uitveegde, wordt in eerste instantie Abby verdacht, ook door de eigenzinnige detective Reuben Montoya, "een weduwnaar met een irritant libido dat de neiging heeft tot het maken van overuren". Beiden voelen zich geestelijk en vooral lichamelijk tot elkaar aangetrokken, maar gelukkig remt het romantische luik niet de vaart van deze psychologische thriller.

Met een tweede geënsceneerde, gruwelijke dubbelmoord beseft de politie dat het bruisende New Orleans (nog niet getroffen door de verwoestingen van orkaan Katrina) opnieuw te maken heeft met een seriemoordenaar. De man met een missie kiest zijn slachtoffers niet willekeurig maar werkt een degelijk voorbereid plan uit en wil vooral schokken. Als ook Abby bedreigd wordt en nog andere slachtoffers vallen, wordt het duidelijk dat er een link bestaat met het verleden van het ziekenhuis. Na de dood van haar moeder is ze nooit meer in het ziekenhuis geweest en heeft ze geprobeerd om alles wat zich daar heeft afgespeeld te vergeten, maar nu moet ze wel terug naar het vervallen, gesloten gebouw.

Met deze twee bezoeken, als kind en als volwassen vrouw, toont de auteur dat zij geen moorden nodig heeft om spanning en angst te creëren. Als de dader na een bewogen avond wordt geneutraliseerd, roept hij uit dat "dit nog maar het begin is", zodat een vervolgroman met Abby en Montoya samen tot de mogelijkheden behoort. Geen onprettige gedachte. [Julien Schmit] Verberg tekst

Spannende thriller over een seriemoordenaar, wiens motieven geheel duister zijn. Als je de spanningsgraad van een thriller afmeet aan de neiging tijdens het lezen achterin te kijken, scoort deze thriller heel hoog. Wie dit doet, bederft echter de pret voor zichzelf, want de informatie komt dan te vroeg. De auteur komt aan het slot met een verrassend aspect, dat ze echter zorgvuldig heeft voorbereid met signalen die ze in de loop van het verhaal afgeeft. Je leest daar geheid overheen en herinnert je die na afloop heel goed. Je kunt drie hoofdpersonen onderscheiden, bij wie afwisselend het gezichtspunt wordt gelegd. Maar dit ligt ook wel bij andere personen. Hierdoor raken we vertrouwd met hen. Je ziet dan de dreiging van de seriemoordenaar t.a.v. een van hen toenemen, terwijl zij die zelf onderschat. Achtereenvolgens worden drie moorden op paren gepleegd, waarbij verwezen wordt naar de zeven doodzonden. Onder hen zijn personen wier dood de lezer zeer zal spijten. De vraag rijst dan: wie is de volgende? In een adembenemde slotscène komt niet alles op z’n pootjes terecht. De auteur geeft dan ook nog eens een cliffhanger, waardoor je als lezer al op een vervolgdeel gaat hopen. Kleine druk. Verberg tekst